Yellow Tigers Laura en Freya 'big in Japan'

In België zijn de dames al enkele weken volop aan het strijden in de eerste fase van de competitie, maar in Japan zijn ze er pas afgelopen weekend aan begonnen. Waarom beginnen wij nu in godsnaam over Japan, denkt u? Wel, sinds eind deze - oneindig durend lijkende - zomer spelen er twee Belgische dames in Japan. Belgian Yellow Tigers Laura Heyrman en Freya Aelbrecht verlieten Italië en trokken naar het land van de rijzende zon. Tim Verhaegen belde voor Trainersmateriaal met beide dames om te polsen naar hun eerste ervaringen over leven en werken in Japan. Laura tekende bij Hitachi Rivale, Freya koos voor de Kurobe Aqua Fairies. Beide dames bezorgden ons ook enkele sfeerbeelden.

Laura Heyrman

Laura, na drie seizoenen Beveren, een jaartje Duitsland en vijf jaar in Italië, speel je voor het eerst buiten Europa. Hoe bevalt het leven in Japan tot nu toe?

"Goed, het is echt een enorme ervaring, vooral op vlak van het dagdagelijkse leven. Opvallend is hoe zij bv. op elk moment van de dag respect tonen. Als ik bv. na de training ballen begin te verzamelen, zeggen ze altijd dat ik dat niet mag doen. Ze nemen die dan bij wijze van spreken bijna uit mijn handen. Iemand die zelfs maar één dag jonger is dan jou, zal je zijn respect tonen. Je spreekt dan ook op een heel andere manier met je coach en staf. Soms komt dat wel wat overdreven over, maar ik vind het ook wel heel mooi om te zien. In het begin was dat echt wel ongemakkelijk, maar nu ben ik het wel gewoon.

Ook met de namen moet je daar rekening mee houden. Tegen een oudere persoon moet je altijd 'san' ervoor zetten. De uitspraak is natuurlijk ook niet altijd gemakkelijk. Maar ik heb me er van in het begin in gesmeten en nu lukt dat wel. Boven mijn appartement woont ook een tolk die in principe 24 op 7 beschikbaar is. Maar spelen in Japan gaat natuurlijk ook om de beleving van een totaal andere cultuur. Daarom heb ik haar van in het begin gezegd dat ik veel wou leren en, om de ervaring ten volle te beleven, zo onafhankelijk mogelijk wou zijn van haar. In het begin was dat voor haar ook wat moeilijk, ze kwam zelfs bij de krachttraining achter mij staan, maar we hebben daar ondertussen een middenweg in gevonden."

Was de keuze voor Japan een keuze uit noodzaak na het laattijdige stoppen van Modena?

"Goh, neen eigenlijk niet. Liu Jo heeft inderdaad redelijk laat beslist om te stoppen met de sponsoring, maar ik was eigenlijk al toe aan een nieuwe uitdaging. Ik denk dat ik me sowieso vrijgemaakt had van mijn nog één jaar lopend contract. Ik voelde me vooral bij de oude club goed. Na de fusie vond ik dat ze er niet altijd zo goed van bewust waren wat echt belangrijk was. Na vijf jaar was ik dan wel eens toe aan een nieuwe omgeving.
Ik had dan ook al voor mijn knie-operatie (begin april) mijn ja-woord gegeven aan de club hier. In Italië begint de transfermarkt dan pas. Er waren ook niet direct andere aanbiedingen in Europa die me ten volle overtuigden. Bovendien wou ik zeker eens de ervaring hebben van in een ver land te spelen. Dat wou ik ook doen wanneer ik over al mijn fysieke vermogens beschik. En ik moet eerlijk zijn, ik voel dat elk jaar toch wat moeilijker worden.
We moeten ook niet rond de pot draaien, financieel is het uiteraard ook interessant. Anders heeft het geen zin om aan de andere kant van de wereld te gaan spelen. Het lastigste was eigenlijk om het zo lang stil te houden. Mijn ja-woord heb ik in april gegeven, maar het contract zelf is pas in augustus getekend."

België is een dorp in Tomorrowland

"Waarom het zo lang geheim moest blijven? Ik denk dat ze dat doen om de andere ploegen niet de kans te geven om mij te leren kennen. De buitenlander is voor de Japanse ploegen de 'plus-factor' en ze willen die ten volle uitspelen. Ze hebben niet de connecties om vlot aan video's te geraken. Door het nog niet bekend te maken, kregen andere teams niet de gelegenheid om bv. gericht beelden te maken tijdens de campagne met de Yellow Tigers.
Het blijft een beetje een afgesloten land, zij vinden dat ze hier alles hebben wat ze nodig hebben. Nu, ook dat is aan het veranderen. Meer en meer mensen kijken al eens over de grens heen. Maar om te illustreren, hier was iemand die dacht dat België een dorp was in het land Tomorrowland."

Maatje Freya

"Freya heeft later beslist dan mij, dus op zich stond mijn beslissing daar los van. Maar ik ben ontzettend blij dat ze hier is. Ik heb heel veel aan haar en wij horen elkaar vaak. Door de uur verschillen is het niet zo evident om contact te hebben met Europa en ze is dan ook een enorme steun die erbij komt voor deze ervaring. Het geeft gewoon rust om te weten dat ze hier is. We groeien hier dan ook nog meer naar elkaar toe.
Enkele weken geleden hebben we afgesproken in Tokio. Wij zitten in een soort V, waarvan Tokio het puntje is. Ik ben daar redelijk snel, voor Freya is het wat langer. Maar het is dus de ideale plek om elkaar eens per maand ofzo te ontmoeten. We hebben meestal anderhalf dag per week vrij (maandag namiddag en dinsdag) en dan dus tijd genoeg elkaar te zien."

Competitieformule

"Omwille van de grote afstanden, worden er weekends georganiseerd waar je met vier ploegen op één plaats elk twee wedstrijden speelt. Je speelt uiteindelijk tegen iedereen, maar voor de puntenverdeling wordt je onderverdeeld in twee poules van zes. Na verloop van die eerste ronde gaan de eerste vier van elke poule naar een play-off met de beste acht. Afgelopen weekend zijn we gestart en op zondag mocht ik onmiddellijk tegen Freya spelen. Deze zomer heeft mijn club een toernooi gewonnen waarin enkel de Japanse speelsters van de clubs mogen aantreden. Dus hoewel ze vorig jaar laatste waren, is de ambitie dan ook zeker om de top acht te halen. Het is een heel jonge groep die zich volop aan het ontwikkelen is en het is charmant om te zien hoe graag ze trainen. De dubbele winst van dit weekend was dus een mooie start."

Verwachtingen

"Er mogen in principe twee buitenlandse spelers zijn, als ze van binnen Azië zijn. Ik ben hier dus de enige niet-Japanse speelster. Maar ik vind het mooi dat het spel niet alleen om mij draait. Ik ben gewoon onderdeel van het team. In Japan is het spel ook gebaseerd op veel ballen pakken en lange rally's. Precies spelen en goede recepties zijn dus wel gegarandeerd. We hebben ook een heel goede setter die graag midden speelt, dus daar heb ik het wel mee getroffen.
De trainingen in de eerste twee weken waren verschrikkelijk. Nu de competitie begonnen is, is de intensiteit wel wat geminderd. Maar toen deden we echt lange trainingen (minstens twee en half uur). We hebben 's ochtends altijd baltraining en die duurt minstens drie uur, maar kan ook drie en half uur zijn. Ze doen ook veel meer herhalingen. Het draait meer om kwantiteit dan kwaliteit.

Je bent ondertussen, met je volle 25 jaar, de 'ouderdomsdeken' bij de Yellow Tigers. Hoe voelt dat?

"Goh, het is leuk, maar soms ook moeilijk. Het is een dubbel gevoel, daar moet ik eerlijk in zijn. Ik heb dat ook nog nooit in mijn carrière gehad. Zowel in Kieldrecht als in Italië was ik altijd de jongste. Vorig jaar was ik dan wel kapitein in Modena, maar eigenlijk ook in een oudere ploeg. In de loop van het seizoen heb ik daar dan wel mijn draai in gevonden, maar het was enorm aanpassen. Zo ook bij de Yellow Tigers. Maar je voelt toch dat er over andere zaken gepraat wordt dan je gewoon bent. Vele van hen zitten ook in een andere fase van hun volleyballeven. Het is wel fijn om daar een beetje een helpende hand in te kunnen geven, maar het blijft toch wat dubbel.

Het is ook mooi om die waardering te krijgen, zeker omdat ik er ook altijd hard voor gewerkt heb. Ik weet echter nog niet hoe mijn toekomst in de nationale ploeg eruit ziet. Ook omdat ik heel duidelijk merk dat het voor mij fysiek allemaal niet zo vanzelfsprekend meer is. Jaren aan een stuk onafgebroken spelen heeft fysiek gewogen op mij. Ik heb mijn operatie aan mijn knie gehad, maar om eerlijk te zijn, die is niet ideaal. Ik zal dus attent moeten blijven voor die knie en die zware ritmes zijn dan ook niet evident. Langs de andere kant heb ik het wel altijd heel belangrijk gevonden om voor mijn land te kunnen spelen. Ik ga dus alles op een rijtje moeten zetten, want ik zou toch nog wel een aantal jaren willen kunnen spelen in clubverband. Ik hoop dat ik alles de juiste plaats kan geven.
Misschien dat ik, zoals deze zomer (waar Laura alleen de EK-kwalificatiecampagne gespeeld heeft) en in samenspraak met de staf natuurlijk, de nationale ploeg toch nog zoveel mogelijk kan helpen voor een deel van een campagne.

Ik denk dat dit jonge team zowel individueel als als groep een mooie groei doorgemaakt hebben tijdens de Volley Nations League. In de EK-kwalificatie hebben we gedaan wat we moesten doen. De Yellow Tigers mogen dus zeker tevreden zijn over hun zomercampagne. Of ze dan een parcours kunnen afleggen zoals ons, dat is dan wat afwachten. Als ik kijk naar andere Europese teams, zijn er zeker nog stappen die gezet moeten worden. Maar er zijn zeker speelsters die de talenten hebben en ook nu al grote stappen vooruit gezet hebben. Je moet natuurlijk ook wel wat geluk hebben. Zo was ik mijn eerste jaar in Italië normaal derde middenman, maar door omstandigheden stond ik al snel vast op het veld. Het belangrijkste is dat je de mentaliteit en wil hebt om beter en beter te doen, dan komen die zaken normaal wel vanzelf. Ik denk dat het dan ook een heel goede zaak is dat er weer heel wat speelsters de stap naar het buitenland gezet hebben."

Sociaal leven

"Ik heb natuurlijk mijn vertrouwde omgeving verlaten. Ik heb ook een Italiaanse vriend. Afgelopen seizoen speelde hij bij Modena. Maar eigenlijk is hij van het zuiden van Italië. Nu is hij daar nog bezig met een verbouwproject, maar binnen een maandje zou hij voor twee à drie maanden naar hier komen. Het zou toch niet vanzelfsprekend zijn om in een vaste relatie zover van elkaar te leven.
Ook met heel wat speelsters van vorig jaar heb ik nog regelmatig contact. Op voorhand had ik daar wat schrik voor, gezien het tijdsverschil, maar dat valt heel goed mee."

Eten

"De lunch neem ik op de club. 's Ochtends eten ze altijd rijst en wou ik liever voor mijn eigen ontbijt zorgen. Aangezien ik nog wel graag kook en er ook de tijd voor is, kook ik 's avonds zelf. Het is hier ook niet echt de gewoonte om 's avonds nog iets te doen met de speelsters. In de supermarkt vind ik ook wel redelijk wat terug."

Zien we je later nog terug in België?

"Dat is een moeilijke vraag. In onze sport leven we eigenlijk in het hier en nu. Maar ik moet zeggen dat ik, als er volgend jaar een kans is, terug in Italië ga spelen. Ik voel me daar echt wel thuis. En als alles blijft zoals het nu is, zie ik me daar ook wel leven. Maar je kan niet zeggen wat het leven nog brengt. Ik studeer ook nog altijd psychologie, ik zou daar dus ook wel iets mee willen doen. De toekomst zal het uitwijzen."

Freya Aelbrecht

Freya, na vier seizoenen Beveren, twee jaren Cannes en vier jaren in Italië (Busto, Bergamo, Monza en Pescaro), speel je voor het eerst buiten Europa. Hoe bevalt het leven in Japan tot nu toe?

"Geweldig. Ik woon hier vlak bij zowel de Japanse Alpen als de zee. Het is hier prachtig. Het is hier ook absoluut niet wat de meeste mensen van Japan kennen, de drukte in Tokio. Ik woon hier op de boerenbuiten. Als ik naar training fiets, rij ik heel de tijd tussen de rijstvelden. Het appartement is het mooiste dat ik al mijn jaren in het buitenland al gehad heb.  De mensen zijn ook ongelooflijk vriendelijk. Dus tot nu toe is het hier een heel fijn leven. In principe heb ik ook een tolk ter beschikking, maar het is wat anders geregeld dan bij Laura. Mijn tolk woont in de stad hier in de buurt (een uur van hier) en komt enkel voor de volleybal gerelateerde activiteiten. Maar ik heb de indruk dat de mensen hier beter Engels kunnen dan bij Laura. Ook met mijn ploeggenoten kan ik perfect een gesprek voeren of ergens naartoe gaan."

Waarom trok je naar het Verre Oosten?

"Ik had aan mijn manager gezegd dat ik toe was aan nieuwe lucht. Liefst een avontuur, liefst iets nieuws en als het kon buiten Europa. Maar toch ook iets waar ik me ook sportief toch minstens voor 70% goed bij voelde. Eigenlijk had ik graag bij Persaro gebleven met Lise Van Hecke en enkele versterkingen, maar dat team is niet verder gegaan. Na zoveel jaren in het buitenland word ik wel niet meer zenuwachtig als ik niet dadelijk iets hoor. Maar toen duidelijk werd dat Pesaro geen optie was, voelde ik ook dat ik geen zin had om weer voor één jaar een nieuwe club in Italië te zoeken. Ik was dus klaar voor een avontuur.
Toen ik in juni op reis was in Bali bracht mijn manager mij op de hoogte van de interesse van Kurobe en ik zei, onmiddellijk doen. Een week later was alles in orde. Er is ook nog sprake geweest van Peking (China), Brazilië had ook gemogen. Maar ik zit hier heel goed. En kan het eigenlijk nog beter, ik ga van de 'waves' in Pesaro naar de 'Aqua Fairies'. Past perfect in mijn interesses, ik hou van water."

Deze zomer ben je niet voor de Yellow Tigers uitgekomen en heb je allerlei reizen gedaan. Had je er nood aan om je hoofd even volledig vrij te maken?

"Ja, het was even mooi geweest. Ik beschouw een deel als afgerond. Van 2007 tot 2016 heb ik deel uitgemaakt van de Yellow Tigers. Ik heb al vier maal de World Grand Prix gespeeld, dus ik had het wel even gezien. Ik had echt nood aan iets anders. Hoe het voor komend jaar zit, weet ik nog niet. Het is nog vroeg in het jaar om daar al bezig mee te zijn. Ik zal me altijd een Yellow Tiger blijven voelen, maar ik ga seizoen per seizoen bekijken hoe het gaat. Die zomer vrij doet je niet alleen mentaal, maar ook fysiek goed. Ik heb jarenlang (van mijn zestien) alles meegespeeld en een zomer zonder belasting was een zegen."

Verwachtingen

"Het is een nieuw team in de hoogste reeks. Hun doel is de top acht, maar het zal wat afwachten worden. Ik ken de buitenlanders van de andere teams wel en die kunnen stuk voor stuk ons team oprollen. Het is dus een heel grote uitdaging, maar ik kijk er wel naar uit. In de oefenmatchen werd er toch vaak naar mij gekeken om de rally af te maken. Ik val dus heel wat meer aan dan normaal, maar dat is wel fijn.
Toen ik tekende had ik eerlijk gezegd geen idee in wat voor ploeg ik ging terecht komen. Toen ik tekende koos ik vooral voor het avontuur en de kans om te reizen door mijn favoriete sport te beoefenen. Door hier beginnen te trainen, is de passie ook wel wat meer terug gekomen. Het niveau ligt hier misschien niet zo hoog als in Italië - al is dat moeilijk in te schatten doordat het een heel ander spel is - maar ook hier kan ik een hoop bijleren en toevoegen aan mijn volleybalsspel."

Eten

"Heel veel rijst natuurlijk. Dat verteert zo snel, het is heel licht eten. We eten driemaal per dag rijst, met vis of vlees. En uiteraard ook misosoep en sushi, echt rauwe vis. Ik neem de drie maaltijden op de club, dat is gemakkelijk en ik vind Japanse keuken wel leuk."

Wat wil je nog doen in Japan

"Dus toch zeker nog het volleybalgedeelte (verteld Freya met een knipoog). Maar daarnaast wil ik ook zeker nog Kyoto, Hiroshima en Osaka bezoeken. Helemaal in het zuiden heb je ook nog Okinawa, dat is het Hawaï van Japan. Als er sneeuw ligt, mag ik van de general manager ook gaan snowboarden in de Alpen. Zolang ik hem laat weten waar ik heen ga, mag ik van hem redelijk wat op avontuur. Soms ga ik met mensen van het team, maar zij moeten in de voormiddag werken. Ik doe in de voormiddag dan mijn powertraining. Zij zijn aan de slag bij de sponsorbedrijven van de club.  Die speelsters worden dan ook niet betaald door de club, maar door die sponsor. Het is ook zo dat zij na hun volleybalcarrière aan de slag kunnen bij dat bedrijf. Speelsters veranderen dan ook niet snel van club. De grote verschillen worden gemaakt door de buitenlander die dat seizoen in dienst is."

Ga je nog spelen in Europa?

"Je mist natuurlijk je sociale contacten. Zeker zoals je in Italië nog met ploeggenoten iets gaat doen buiten het volleybal. Je bent daar veel 'closer'. In Japan hebben ze die gewoonte niet. Binnen een paar maanden zal ik dat misschien wel wat missen. Dus ik denk dat ik nog wel graag eens terugkeer naar Europa, maar Brazilië zie ik ook nog wel zitten. Eens naar de andere kant, ik kan het maar allemaal eens gezien hebben, hé. Zolang ik het volleybal kan combineren met reizen, is dat toch ideaal..."